” آلا نيڻ بهارن جا “ شاعري جي ڪتاب جو سرجڻهار ڪو ٻيو نه پر
سنڌپوليس جو آفيسر محترم فياض ڏاهري آهي. ڪو چئي سگھي ٿو ته ڪٿي پوليس جي نوڪري ۽ ڪٿي شاعري، انهن جا ته رستا ئي الڳ الڳ آهن، پر نه، فياض ڏاهريءَ شاعري ڪري ان ناممڪن کي ممڪن ۽ ان ڏند ڪٿا کي حقيقت جو روپ ڏيئي ڇڏيو آهي. سندس شاعريءَ جي صحيح پرک ته شاعر ۽ تنقيد نگار ئي ڪري سگھن ٿا، مان اوهان کي سندس مٿئين ڪتاب تان ورتل هڪ نظم پڙهائڻ ٿو چاهيان جنهن ۾ هن پنهنجي پيشي متعلق ڏاڍا نفيس خيال ۽ نڪتا پيش ڪيا آهن
اسان لئه شهادت به عظمت،
الئه جي ڪا آهي يا ناهي!
اسان جيڪي راتين جا رکوال سڏجون،
سدا راه جي رهزنن ساڻ جوٽيون جنگيون ٿا،
اسان جيڪي بي ڏوه ماريا وڃون ٿا..
خرابيون هتان جي نظامن ۾ آهن،
رڳو رت منهنجو نه سگھندو سڌاري،
اسان لئه شهادت به عظمت.
الئه جي ڪا آهي يا ناهي.
اسين نفرتن جي روين جا ماريل،
نه قاضي سڏياسون نه غازي سڏياسون،
اسان جي شهيدن جون گمنام قبرون،
نه گل تن تي نه ڏيئا ٻرن ٿا
اسان لئه شهادت به عظمت،
الئه جي ڪا آهي به ناهي!
اهو آهي هڪڙي سچي پچي سپاهي جو درد ۽ سندس اندر جو آواز، ڪاش ته جيڪر سڀ پوليس وارا اهڙا درد دل رکندڙ ٿي پون ته سنڌ ڌرتيءَ تي رهندڙ تمام وڏي بي قصور، بي وس، اٻوجهه ۽ مظلوم ماڻهن جي دکن دردن ۾ ٽي حصا گھٽتائي اچي وڃي. پر ڇا ڪجي حقيقتون ڪجهه اؤر آهن. ٿاڻن اندر جنهن نموني جو رويو ماڻهن سان رکيو ويندوآهي اهو ڪنهن کان لڪل ناهي. ڪيئي بي گناه اتي ويندا ته پنهنجي پيرن تي آهن پر موٽندي کين بي ساکين جو سهارو وٺڻو پوندو آهي پر پوءِ به اهي انهن کان خوشنصيب ليکيا ويندا آهن جن جو اتي موت دل جي پراسرار دؤرن پوڻ ڪري ٿيندو آهي ۽ اهي ماڻهن جي ڪلهن تي کڄي نڪرندا آهن. اهڙي ئي هڪ اسٽوري ذرا مختلف پس منظر ۾ سائين امرجليل ” نيٺ گونگي ڳالهايو “ ناول جي صورت ۾ لکي هئي. ان ناول جو مک ڪردار پيدائشي گونگو هيو، ۽ پنهنجي پياري دوست اسلام کي ڳولهڻ اسلام آباد ويو هيو ۽ اتي ايجنسين هٿان گرفتار ٿيڻ بعد سندس لاش واپس ڪرڻ وقت اهو سرڪاري بيان جاري ڪيو ويو هيو ته ملزم مرڻ کان اڳ۾ پهريون ۽ آخري دفعو ڳالهائي اهو اقرار ڪيو هيو ته هو واقعي دهشت گرد آهي
اڃا ڪالهوڪي ڳالهه آهي ته روهڙيءَ ڀرسان ٽول پلازه کان ٻن ڪلوميٽرن جي مفاصلي تي ڏينهن ڏٺي جو 11 بجه نوجوان هدايت الله سولنگيءَ کي ڊوڙائي ڊوڙائي قتل ڪيو ويو ۽ ان بي گناه نوجوان کي مارڻ بعد سندس لاش کي، ايس ايڇ او بهادر شڪار ڪيل ڪنهن جهنگلي جانور وانگر گھليندي گھليندي اچي پنهنجي گاڏيءَ ۾ ڦٽي ڪيو، ۽ اسان جي ” راتين جي رکوال “ ۽ ” رهزنن سان جنگيون جوٽيندڙ “ ( فياض کان معذرت ) پوليس وارن پيرڳوٺ جي نوجوان محمد علي کي 50 هزار رشوت نه ڏيڻ جي ناقابل معافي جرم جي پاداش ۾ نڪ ۽ وات ۾ چن وجهي اهڙو ته مهٽو ڏنو جو هو ٻن ڏينهن کان بيهوش آهي ۽ پوليس عملدارن مٿس به خود ڪشيءَ جو ڪيس داخل ڪري ڇڏيو آهي. پر مون کي ذهني ۽ روحاني طرح جنهن وارڌات واقعي جهنجهوڙي وڌو آهي اها آهي حضور بخش ملڪ جي درد ڪٿا، بيان کان ٻاهر، امڪان کان مٿي، انسانيت جي بدترين تذليل وارو ان جي نازڪ عضوي کي وڍڻ وارو مڪروه عمل. خبر ناهي لاڙڪاڻي پوليس جي انهن عملدارن جو حضوربخش جي” نازڪ عضوي “ اهڙو ڪهڙو ڏوه ڪيو هو جنهن جي کيس ايڏي وڏي سزا ڏني وئي. هاڻ عزت سان ان نوجوان جي زنده رهڻ جا ڀلا ڪهڙا امڪان باقي بچيا آهن؟! سندس اخبارن ۾ ڇپيل تصويرون، ان بدنصيب پاران واهر لاءِ پهتل ماڻهن آڏو ڪيڪون ۽ ريهون معاملي جي سنگينيءَ کي بخوبي ظاهر ڪرڻ لاءِ ڪافي آهن. اسان جو شاعر دوست محترم فياِض ڏاهري پوليس هٿان ائين مرندڙن، ڪٽجندڙن، بي عزتو ٿيندڙن جو درد به محسوس ڪندو آهي، الاءِ نه؟!، جي سندس جواب ’ها‘ ۾ آهي ته پوءِ کيس اهي درد ڪٿائون به ضرور لکڻ گھرجن
No comments:
جيڪڏهن ممڪن هجي ته پنهنجو تبصرو موڪليو
اهم اطلاع :- غير متعلق، غير اخلاقي ۽ ذاتيارت تي مشتمل تبصرن کان پرهيز ڪريو. انتظاميه اهڙي تبصري کي ختم ڪرڻ جو حق رکي ٿي. هوئن به خيالن جو متفق هجڻ ضروري ناهي.۔ جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔تبصرو موڪليو