Wednesday, August 31, 2016

Death of dream


“Ex CM Sindh Abdullah Shah was big fan of this area” Mr Gul Baig Noohani told us about Baddo Mountain with full passion. We (I, Dear Shahnawaz Chachar and some other friends) were reached there while ago to attend yearly Musical Night of Shah Abdul Latif Bhitae’s Kalam arranged by him (Gul Baig Noohani). Bado mountain is a scenic hill side if developed it should be locally great tourist place. Bado Jabal situated 3500ft high above sea level, is part of the Khirthar range that spread along the border of Sindh and Balochistan, close to the wildlife sanctuary National Khirthar Park. Baddo Mountain mostly remained cold. I am from Sukkur northern area of Sindh and we are living in extremely hot weather, however, as we reached over there on 27/08/2016 we felt like we were sitting in fully air conditioned room. Several Neem Trees were planted over there which were adding extra beauty in that area.  Mr Noohani continuing his talk further told us that “whenever Shah Sahib (Abdullah Shah ex CM Sindh) used to visited his village, he visited here too, it was his dream to develop this are as tourist place, in his era roads were constructed, long pipe line of water laded down and arrangements made for electricity, but very sorry to say all efforts never finalized and now you see everything is being destroyed and in this way the dream of Saen Abdullah Shah also died with Shah Sahib.” I saw big sorrow on his face as he lose billions property.  Vicinity of the area was surrounded with mountains, trees, bushes and some constructed buildings nearby. “What is that?” I inquire about half finished building “that is TB hospital but as all other things this was too not finalized” he replied with heavy heart. After little pause I saw foggy hope on his face as he informed us “Now one ray of hope again sparked when Mr Murad Ali Shah son of Abdullha Shah took charge of CM House Sindh and ordered to construct hospital building once again.” But for me one billion’s question was that “whether Mr Murad Ali Shah sitting Chief Minister of Sindh might continue the project and order for redevelopment work to fulfill his father’s dream?”



I think not only Abdullah Shah dreamt but local people also dreamed about their bright future after explored great amount of Gas nearby Bhit Jabal and adjoining areas. However, we didn’t witness any such development. Common people living miserable life they never provided any basic human facilities i.e. gas, roads, bridges, employment, school, hospital, hygienic drinking water, houses etc. Gas companies traditionally settled matters with local powerful Sardars and Waderas by providing them handsome amount of bribes in different shapes. For me big death of dream is not of that Saen Abdullah Shah but the common peoples.


Mostly in moon soon rainy season people of entire area being seized by mountainous waterfalls especially at Jhangara and at Bajara. We experienced it personally too. On second day way to home there were thunder rain started and mountainous waterfalls cut road and we arrested entire day over there for nothing. However, this is routine for local common people to suffer. Two over head bridges on raod at Jhangara and Bajara is not big deal for government but for people of Sindh such type of simple development projects are to cross Himalayan Mountain, so let us tell you that Dream for Bright future by people of Sindh also dead…No body talk about that we only listen slogans G A Bhutto …Sab pe bharee Zardari.   

While googling I found more information regarding Baddo Jabbal if you are interested kindly read following passage which is matter of copy paste or click on link given bellow.

“Baddo Jabbal is Located some 320 km away from the Karachi, the hills receive chilly winds at nights. While the hills are surrounded by arid mountains, there are green pastures near the hills, and are accompanied by streams during the rainy season. There is also a smooth path for scaling heights, which was recently discovered, offering tourists a greater attraction.
The weather is cool and pleasant, and visitors can enjoy their nights away from the scorching heat, prolonged load shedding and heat waves which have become the norm is towns and cities. However, several wildlife species including mammals, reptiles, birds and insects have started disappearing from the hills. There are small plants and grasses that add to the scenic beauty for visitors, otherwise scattered trees have been drying out due to the shortage of rains.
There is a primary school, constructed by Bhitt Rural Support Program (BRSP), a non government organization. BRSP is also working to provide basic facilities to the people of Bado Jabal.
In order to maintain the beauty of their land, locals have asked visitors to bring with them seeds of plants and grains so that more of those can be planted. However, people have been complaining of the low-intensity rains during monsoons, which have caused the underground water levels to decrease, forcing local communities to travel several miles to fetch water from natural fountains and artificial ponds that the Bhitt Rural Support Program (BRSP) have set up at different locations.
There are the large deposits of best quality marble commercially known as golden and coral marbles along the hills. Two oil companies working in the area are supporting BRSP to run community development projects. Centuries-old Kai caves are popular tourist attractions, but owing to the non-availability of transport and other facilities, ordinary visitors are unable to frequent these caves. 
In the past, the former PPP-led provincial government under late chief minister Syed Abdullah Shah had shown an interest to develop schemes, including Chest Diseases Hospital, a police training center and rest houses at Bado Jabal and the scenic Kai caves. In fact, he had even launched a few projects but due to the apathetic approach of successive governments, these schemes were discarded without being completed.”


Note: I am writing detailed article/travelogue of this tour also in Sindhi so kindly be patient for more few days….


Friday, August 26, 2016

مان ڪير آهيان (قسط پهرين) ..................................who am I


منهنجو نالو اميرگل ولد علي گل آهي مان خيرپور ميرن واري جي اوڀارين پاسي شادي شهيد روڊ ڀرسان ڳوٺ پنواڙيءَ ۾ 5 جنوري 1959ع ۾ جنم ورتو هو. هن وقت منهنجي عمر ڪيتري ٿيندي ان جي جنهن کي به ڳڻتي هجي ڀلي حساب ڪتاب ڪري وٺي مون کي ڪا پرواهه ناهي. مون اڄ کان پوءِ اهو فيصلو به ڪري ڇڏيو آهي ته پنهنجي عمر لڪائڻ خاطر وارن کي ڏامر هڻڻ وارو خفو به ڪونه ڪندس. مون ٻروچاڻي قبيلي ڪٽوهر گھراڻي ۾ اک کولي. اسان جون وڏي عمر واريون عورتون اڄ به بلوچي لباس وارو ڦشڪ اوڍينديون آهن، اسين اڄ به گھر ۾ سنڌي گاڏڙ بلوچڪي ڳالهائيندا آهيون پر اسان جا سمورا ٻار سنڌي ميڊيم اسڪولن ۾ پڙهندا آهن. ڪٽوهرن لاءِ يار دوست ٻڌائيندا آهن ته اهي بليدي قبيلي جي شاخ آهن پر هاڻي مان پنهنجو پاڻ کي ڪنهن به نموني ٻروچ يا بلوچ يا بليدي سمجھڻ بدران سنڌ ڄائو سمجھان ٿو. منهنجي خيال مطابق ڪٽوهر به سنڌين جي هڪ ذات آهي بلڪل اهڙي طرح جيئن ابڙا، ٻرڙا، ڌاريجا، موريجا، ناريجا، سميجا، ڌنواڻي، موٽواڻي، ڪولهي، ميمڻ، شيخ، يا ٻيا آهن. لطيف منهنجو رهبر آهي، سچل منهنجو مرشد آهي، اياز ۽ بخاري مون لاءِ قومي شاعر آهن. مون جنهن گھراڻي ۾ جنم ورتو هو اهو نماز سنين واري جڏهن ته باقي وهنوار شيعن وارو ڪندا هيا. منهنجو ڏاڏو الاهي بخش ڪٽوهر جڏهن پير احمد شاهه واري عيد گاهه ۾ عيد نماز پڙهائيندو هيو ته تر اندر رهندڙ سمورين ذاتين وارا ۽ سمورن مسلڪن وارا سندس ڪڍ نماز پڙهندا هيا جن مان ڪن جا هٿ کليل هوندا هيا جڏهن ته ڪي وري هٿ ٻڌي نماز ادا ڪندا هيا.  جڏهن ته مان پنهنجو پاڻ کي ڪنهن حد تائين صوفين واري لڏي ۾ بيٺل ٿو ڀانيان جڏهن ته منهنجون سوچون خالصتاً ترقي پسند ۽ سائنسي بنيادن تي بيٺل آهن. مان عورتن کي ڪاري ڪرڻ واري ڪني ۽ جاهلاڻا رسم کي انتها درجي جي بي غيرتي ٿو ڀانيان. مان صنفي اڻ برابريءَ جو سخت مخالف آهيان، منهنجي خيال ۾ ته مردن ۽ عورتن وچ ۾ جيڪو وڏي ۾ وڏو فرق آهي اهو جسماني آهي باقي ٻئي صنفون ساڳيون خصوصتيون رکن ٿيون. منهنجو پڪو ۽ پختو ايمان آهي ته جيستائين اسان پنهنجي عورتن کي گھر جي سمورن اهم فيصلن ۾ ڀاڱي ڀائيوار نه ڪنداسين، گھر جي عزت کي عورتن سان سلهاڙڻ بند نه ڪنداسين ته ترقي نه ڪري سگھنداسين. اهڙن خيالن جي اثر هيٺ مون پنهنجي پٽن ۽ پنهنجي نياڻين وچ ۾ ڪوبه فرق ناهي رکيو. منهنجو ٻه ڇوڪريون ايم اي انگريزي ريگيولر ڪري چڪيون آهن ۽ ٽين منهنجي نياڻي آ بي اي سکر مان بي ايڊ آنرس پئي ڪري. ان نموني منهنجي چئن پٽن مان ٽي پٽ اعلى تعليم حاصل ڪري چڪا آهن ۽ ننڍي ۾ ننڍو پٽ اسلامڪ انٽرنيشنل يونيورسٽي اسلام آباد مان بي بي اي آنرس پيو ڪري. 
  

هاڻي اوهان جو وارو آهي، اوهان مرد آهيو يا اوهان جي جنس عورتاڻي آهي مون کي پنهنجي فرينڊ لسٽ ۾ رکڻ ٿا گھرو يا ان فرينڊ ڪرڻ جو آپشن ٿا آزمايو مون کي ڪو اعتراَض ناهي. جيڪڏهن ڪو منهنجي فرينڊ لسٽ ۾ رهڻ پسند ٿو ڪري ته کيس مون کي منهنجي سمورن عيبن ثوابن سان قبولڻو پوندو. بقول جڳجيت جي ته کين ”منهنجو ڪيول من“ ڏسي فيصلو ڪرڻو آهي.

Friday, August 12, 2016

پاڪستان زندهه آباد


هاڻي جڏهن سائبر ڪرائيم ايڪٽ به پاس ٿي چڪو آهي ته ان ڪري ملڪي سالميت، نظرياتي سرحدن، ملڪ جي عظيم قيادت (ڦوٽوءَ ۾ ڏيکاريل) خلاف لکڻ، ڳالهائڻ تمام وڏو ڏوهه آهي ۽ جيڪڏهن ڪو انهن جي انحرافي ڪندو ته کيس جيل ۽ ڏنڊ يا ٻئي سزائون ملي سگھنديون. ان ڪري مان قائد اعظم جي عظمت، لياقت خان جي بي تعصبي ملڪ ۽ خاص ڪري سنڌي ماڻهن سان انتهائي احترام سان ياد ڪرڻ وارن جذبن کي ساراهڻ کان سواءِ رهي نه ٿو سگھان. مان ته هتي علامه اقبال جو هي شعر به هرگز نه لکندس جنهن ۾ هُن چيو هو ته؛


”ابھی تک پائون سے چمٹی ہیں زنجیریں غلامی کی
دن آجاتا ہے آزادی کا، آزادی نہیں آتی۔
علامه اقبال ته خير هيو ئي فلسفي شاعر جنهن جو شاهين جڏهن اڏرندو آهي ته خسيس قسم جا پکي جهڙوڪر ڪبوتر، ڳيرا ڳٽر ڳو ڳٽر ڳو ڪندا گم ٿي ويندا آهن پر هو جيڪو فيض احمد فيض نالي ” ملحد، ڪافر“ شاعر هيو جنهن اٿندي ئي ملڪي سالميت تي آڱريون کڻڻ شروع ڪري ڏنيو هيون ان جو هي شعر اوهان بلڪل به نه پڙهجو پر جي پڙهو به سهي ته مون وانگر نفرت جي نگاهه سان پڙهو. (ياد رهي ته پاڪستان ۾ اسان جا بظاهر انتهائي نيڪ ماڻهون به جڏهن ڪو غلط ڪم ڪندا آهن يا ڪا غلط قسم جي شيءِ ڪمپيوٽر، ٽي وي، فيس بوڪ تي غور سان ڏسندا آهن ته هو ان کي نفرت جي نگاهه سان ڏسندا آهن)
صبح آزادی
اگست 47ء
یہ داغ داغ اُجالا، یہ شب گزیدہ سحر
وہ انتظار تھا جس کا، یہ وہ سحر تو نہیں
یہ وہ سحر تو نہیں جس کی آرزو لے کر
چلے تھے یار کہ مل جائے گی کہیں نہ کہیں
فلک کے دشت میں تاروں کی آخری منزل
کہیں تو ہوگا شبِ سست موج کا ساحل
کہیں تو جاکے رکے گا سفینہء غمِ دل
جواں لہو کی پراسرار شاہراہوں سے
چلے جو یار تو دامن پہ کتنے ہاتھ پڑے
دیارِ حسن کی بے صبر خواب گاہوں سے
پکارتی رہیں، باہیں، بدن بلاتے ہیں
بہت عزیز تھی لیکن رخِ سحر کی لگن
بہت قریں تھا حسینانِ نور کا دامن
سبک سبک تھی تمنا، دبی دبی تھی تھکن
سنا ہے ہو بھی چکا ہے فراقِ ظلمت و نور
سنا ہے ہو بھی چکا ہے وصالِ منزل و گام
بدل چکا ہے بہت اہلِ درد کا دستور
نشاطِ وصل حلال و عذابِ ہجر حرام
جگر کی آگ، نظر کی امنگ، دل کی جلن
کسی پہ چارہء ہجراں کا کچھ اثر ہی نہیں
کہاں سے آئی نگارِ صبا، کدھر کو گئی
ابھی چراغِ سرِ رہ کو کچھ خبر ہی نہیں
ابھی گرانیء شب میں کمی نہیں آئی
نجاتِ دیدہ و دل کی گھڑی نہیں آئی
چلے چلو کہ وہ منزل ابھی نہیں آئی

ڪيڏي نه ”بڪواس“ ڪري ويو آهي اهو منڪر شاعر اهڙي کي خبر ناهي ماڻهون الائي ڇو عظيم چوندا آهن ٻيو ته ٺهيو ميان شهباز شريف به سندس شعر چوندو آهي. 

ها جيستائين پاڪستان جي عظيم فوجي قيادت، پاڪستاني ايجنسين جو تعلق آهي ته انهن جو دنيا اندر مثال ملڻ مشڪل آهي. اسان جي فوجي جنرلن، ڪرنلن جڏهن به ڪا جنگ ڪئي ته ان ۾ فتح حاصل ڪئي، هن وقت تائين اسان جي جنرلن ڪابه جنگ هارائي نه آهي. جيستائين بنگله ديش جنهن کي ڪنهن زماني ۾ اوڀر پاڪستان چوندا هيا انهن جو تعلق هيو اهي ته هيائي لعنتير، ڀٽڪيل، ڀليل ۽ دشمن جي اشارن تي نچڻ وارا، انهن کي سڌارڻ، دين جي رستي تي واپس آڻڻ لاءِ الشمس ۽ البدر جهڙين تنظيمن پنهنجي وسان ڪين گھٽايو هو. انهن بنگله ديش مان ڳولهي ڳولهي ڪيئي ”ڪافر“ جهنم رسيد ڪيا هيا جن جو انگ 25 لکن تائين هو پر کين نڀاڳ به ته ڇڏي نه؟ سو انڪري پاڪستان جي عظيم سياسي ۽ عسڪري قيادت هڪ انتهائي دانش مندانه فيصلو ڪيو هو ته ”ڪني چيچ وڍي چنگي“ ڪيستائين اسان انهن بندرن بنگالين جا نخرا کڻون ها اسان کي ٻيا ڪم ناهن ڇا ته اتي ڦاٿا پيو هجون! سو اهو فيصلو ڪري کانئن هٿ پٽيا ويا هيا ته وڄي ڌوڙ پائين. کين الڳ ٿئي ڇائتاليهه سال ٿيا آهن اهي ساڳي نموني ”ڦٽيل ڪتي“ وانگر پيا ٿا رڙيون ڪندا وتن ۽ دنيا ۾ سندن ٽڪي جيتري به عزت ناهي حالانڪه سندن سڪي جو نالو ئي ٽڪو آهي. جنهن ملڪ جي سڪي جو نالو ئي ٽڪو هجي ان مان ڀلا چڱائيءَ جي ڪهڙي اميد ڪري سگھجي ٿي. 

ان جي ڀيٽ ۾ اسلاميه جمهوريه پاڪستان مٿان مولا جي مهر آهي اهو سڄي دنيا جي سياست جي اکين جو تارو آهي. سعودي عرب هجي يا آمريڪا، برطانيه هجي يا فرانس يا روس يا کڻي هندستان هجي يا افغانستان سڀني جي وات تي جيڪڏهن لفظ آهي ته اهو آهي ”پاڪستان“ . پاڪستان جو نالو ٻڌي ۽ خاص ڪري پاڪستان جي ڏيهان ڏيهه مشهور آئي ايس آءِ جو نالو ٻڌي افغانسان، ايران، هندستان وارن جا وار ڪانڊرجي ويندا آهن ۽ اهي دعائون گھرندا آهن ته شل ان پاسي کان ڪو ڪوسو واءُ نه اچي. اها آهي اسان جي عظمت...

ڪالهه مان وارهه طرف ويو هوم جتي رينجرس وارا گھر گھر تلاشي وٺي پاڪستان کي ٽوڙڻ جا نعرا هڻندڙ سنڌي نوجوانن کي ڳولهي رهيا آهن. رينجرس ۽ فوج جي ڪارواين جو اهو مثبت اثر ٿيو آهي ته علحدگي پسندن پنهنجي ڳاڙهي ڪهاڙي واري جھنڊي سان گڏ پاڪستان جو سبز حلالي پرچم به لهرائي ڇڏيو آهي. اها آهي اسان جي پاڪ فوج جي نوجوانن جي ڪاميابي، جن کي ملڪ اندر ننڍي کان ننڍي چرندر ڪک تي به نظر هوندي آهي. مان 14 اگسٽ تي پاڪستان جي عظيم قيادت خاص ڪري سائين جنرل راحيل شريف، علام اقبال، سڪندر مرزا، گونر غلام محمد، ايوب خان، يحى خان، جنرل ضياالحق، پرويز مشرف، مرحوم حميد گل، فيض علي چشتي ۽ ٻين سندن ساٿارين، جهڙوڪر ميڊيا تي سندن گيت ڳائيندڙن ۽ سڀني فرقن جي ملن مولوين کي نوڙي سلام ٿو پيش ڪريا.
اچو ته گڏجي هڪ نعروهڻو؛
پاڪستان زندهه آباد
پاڪستان پائيند آباد
تو بهي پاڪستان هو مين بهي پاڪستان هون،

Thursday, August 11, 2016

سنڌ آ ڏاڍي مٺي کائي وٺو کائي وٺو



”سنڌ جي سياست ۾ ڪيئي اهڙا سپوت پئي پيدا ٿيا آهن، جن مان، هرڪنهن پنهنجي دؤر ۾ پنهنجي ڪنهن مؤقف، عمل يا ڪردار سان ان جي خدمت پئي ڪئي آهي. ڪن جيلن ۾ پئي، جدوجهد جاري رکي، ان جي سينڌ سنوارڻ جي ڪوشش ڪئي ڪن مارڳ ۾ ري ماڳ ماڻڻ کان اڳ ئي پنهنجي جان فدا ڪري ڇڏي، پر هن سڀاڳي سنڌ کي اهڙا سپوت گھٽ مليا، جن اقتدار ۾ رهي به، ان جي ٿڃ سمجھي ان جي عيوض سنڌ جي سينڌ جو سودو نه ڪيو، پوءِ ائين ڪندي، ڪن جان ڏني، ڪن اقتدار ڇڏيو، پر مادر وطن جي ٿڃ نه لڄايائون ۽ ان جو مان رکيائون. انهن سياسي سرواڻن ۾ شهيد الله بخش جو مثال ته همعصر تاريخ ۾ ملڻ مشڪل آهي، پر ڪنهن خاص سياسي موڙ تي اچي، هن شهيد جي اوئلي سياسي ساٿي، پيرزادي عبدالستار به پاڻ موکيو پنهنجو حق سنڌ ڏانهن ادا ڪيو.“

رشيد ڀٽي

جي جياريو جن صفح 20

سنڌ جي سموري اقتداري سياست خوشامند، ذاتي مفادن تي قومي مفاد قربان ڪرڻ جي تاريخ ئي ته رهي آهي. ايوب کهڙي کان وٺي سائين قائم علي شاهه تائين جيڪي به حڪمران مليا اهي وڏن آقائن، پارٽي جي سربراهن جا ته گولي جا به غلام رهيا پر انهن جي ايجنڊائن تي سنڌ ۽ سنڌي ماڻهون ڪڏهن به نه رهيا. پاڪستان ٺهڻ کان اڳ توڙي پاڪستان کان پوءِ واري سياسي وايو منڊل ۾ جيڪي مهانڊا نڪري نروار ٿيا انهن مان مٿي سڻايل هڪ اڌ کي ڇڏي باقي جيڪي به آيا انهن وٽ پنهنجي وطن سنڌ ۽ سنڌ اندر رهندڙ ڏوجھرن ماريل ماڻهن جي فلاح جو ڪو هلڪو ترورو به نه ٿو ڏسجي. اسان جي وڏيرڪي، سردارڪي سياستدانن وٽ نه ته ڪو ويزن آهي نه کين ان قسم جا خيال ايندا آهن ته ڪا سنڌ به آهي. سردار ۽ وڏيرا ئي ڇو اسان جي اقتداري سياسي افق تي وچين طبقي مان اسري آيل اياز سومري پاران سنڌ جي ورهاڱي واري بلن تي ڪيل هوڪرا به ته تاريخ جو حصو بڻجي چڪا آهن ته ساڳي سنڌ دشمن ”ٻٽي مڪاني نظام“ واري مسئلي تي سنڌ جي سدا حيات ڪلاڪار زرينه بلوچ جي پوٽي،  ”قيدياڻيءَ جي ڊائري“ جي ليکڪه محترمه اختر بلوچ جي نياڻي سسئي پليجي جي مجرمانه خاموشي به غداريءَ جي زمري ۾ اچي ٿي. ون يونٽ واري نظام خلاف اصولي موقف رکي اقتدار قربان ڪندڙ پيرزادي عبدالستار سان گڏ ڪي چار مهانڊا ته هيا جن ان سنڌ دشمن بل تي صحيون نه ڪيون هيون پر مڪاني نظام واري بل پيش ڪرڻ وقت ته پارٽي جي وڏي رئيس ۽ زرداري قبيلي جي سردار آڏو ته ڪنهن جي جرئت به نه ٿي هئي ته ڪو اکر به ڪڇي؟ هن وقت اقتداري سياست ماڻڻ لاءِ پارٽي جي سربراهه، اسٽبلشمنٽ، ملٽري جي مهانڊن جو آشيرواد ضروري ٿي پيو آهي. اهو هڪ اهڙو وچڙيل سُٽ آهي جنهن جي سلجھائڻ واري ڪرت ۾ سنڌ يا سنڌ جا ماڻهون ڪنهن کي به ياد ناهن هوندا،  هرڪو ياد ته ذاتي مڏي ميڙڻ يا سنڌ وڪڻي ميڙيل مڏي کي بچائڻ واري ڳڻتي ۾ ڳرندي نظر پيو ايندو آهي. ويجهي ماضيءَ ۾ جڏهن ٿر جا ماڻهون بک وگهي، بيمارين وگھي بي واها ٿي مري رهيا هيا ته ان علائقي مان چونڊيل شرجيل ميمڻ جهڙا ماڻهون اربين روپين جي ڪرپشن ڪندي نظر اچي رهيا هيا. جڏهن اصل تي وڊي مالڪن هلڪي نموني رسي کي ڇڪ ڏني ته يار ڳولهيندي ڪونه پيا لڀن.

سائين رشيد ڀٽيءَ جو ڪتاب پڙهندي اها به خبر پوي ٿي ته اهڙي قسم جي ڪرت ۽ وهنوار اسان جا حڪمران هر دؤر ۾ ڪندا رهيا آهن، بس مختلف وقتن تي سندن آقا کڻي مٽيا آهن. ڪڏهن اهي فرنگين وٽ ننگ ۽ ناموس وڪڻي لقب القاب وٺندا هيا پوءِ ايوبي آمريت جا گولا ۽ غلام رهيا، ذالفقار علي ڀٽو آيو ته سڀ وڏيرا ۽ سردار سندس ارد گرد گڏ ٿي ويا جڏهن مٿس ڏکيا ڏينهن آيا ته گڏهه جي مٿي تان سڱن وانگر گم ٿي ويا ۽ وري پڇ لٽڪائي ضياءَ الحق جا بوٽ چٽڻ لڳا، ان مان واندڪائي ملين ته واري وٽي سان ڪڏهن ليگي ته ڪڏهن پيپلن جي پيرن ۾ پيا ليٿڙيون پائيندا رهيا، ساڳي سندن ڪرت مشرف دؤر ۾ به رهي ۽ جڏهن رئيس وڏو آيو ته مڙني ماٺ ڪئي ۽ سنڌ جي سياست جو هڪ انوکو مثال قائم ٿيو ته ڊنگ قسم جي وڏيرن، سردارن ۽ پيرن توڙي ڀاٿاريدارن سميت سمورن سيد سڳورن به هڪ امتي جي چانئٺ تي مٿو ٽيڪائي سندس بيعت ڪرڻ ۾ پنهنجي عافيت سمجھي. سنڌ جا ماڻهون وات پٽيون مداريءَ وارو کيل ڏسندا رهيا، ساڃهوند ڪنهن مسيحا جي آس ۾ اوسي پاسي نهارڻ لڳا ته من ڪو هڪ اڌ شهيد الله بخش سومري يا پيرزادي عبدالستار جهڙو ماڻهون نظر اچي! ان آس ۽ اميد ۾ سنڌ جا ساڃهوند پير پاڳاري سان به وڃي گڏ ويٺا پر سنڌ جي هن وڏي گاديءَ وارن وٽ انگريزن سان مهاڏو اٽڪائڻ واري سورهيه بادشاهه جي سوين پتيءَ واري جرئت به نه ٿي ڏسجي نيٺ انهن به وهندڙ گنگا مان هٿ ڌوئي سنڌ جي ماڻهن سان ويساهه گهاتيءَ ۾ وسان ڪين گھٽايو.

اقتداري سياست جي پرپيچ رستن کي ڇڏي اسان جڏهن هڪ نظر قومپرستي ۽ ترقي پسنديءَ جي نالي ۾ سياست ڪندڙن تي وجھون ٿا ته اتي به اسان کي ساڳيو ئي مومل پاران مڪر ۽ فريب سان جوڙيل مانڊاڻ پيو نظر اچي. سنڌ اندر ڪن قومپرست ۽ ترقي پسند سياست ڪندڙ پارٽين ۽ سندن اڳواڻن به وسان ڪين گھٽايو. ڪن ايجنسين سان ساز باز ڪري ڀتا خوري، پلاٽن تي قبضا خوريءَ ڪري مال ميڙيو،  ڪن تعليمي ادارن ۾ داداگيري ڪري سنڌ جي تعليم کي تباهه و برباد ڪرڻ ۾ ڪليدي ڪردار ادا ڪيو، ڪن اصلي تي وڊي سرڪار جي آشيرواد تي سنڌ جي اسرندر جمهوري ۽ عوام دوست سياست کي بند ٻڌرائڻ لاءِ نام نهاد گوريلا ڪارواين جو ڪوڙو روپ ڌاري ڪيئي ڳڀرو ڪهائي ڇڏيا ۽  ڪن واتوڙي سياستدانن سنڌ جي جڳادري وڏيرن ۽ سردارن جي چمچاگيريءَ کي پنهنجو شيوو بڻائي پنهنجو حصو وصول ڪيو. 
ڪاش ڪي اهڙا اڳواڻ به اچن جيڪي شهيد الله بخش سومري، شهيد فاضل راهو، ڪامريڊ حيدربخش جتوئي، قاضي فيض محمد، پيرزادي عبدالستار جي پيروي ڪندي نظر اچن، ڪو ته هجي جيڪو مولوي نذير حسين جتوئي وانگر ظالمن جي اکين ۾ اکيون ملائي کين منهن تي سڀ ڪجھ چئي سگھي اي ڪاش......


Saturday, August 6, 2016

Mr.. Rasheed Bhatti, Remarkable personality and Scholar: Glance of his Book "JEE JIARYO JIN"




Mr. Rashid Bhatti was one of remarkable personality of Sindh. Bhatti Sahib was Lawyer By profession, but his utmost interested fields were literature and politics. Bhatti Sahib wrote many books, articles, stories and created poetry. Some of his work published and many books yet to be published.  As a writer I am feeling blessed that I am among those who are continuing his legacy.  Bhatti Sahib was proud Sindhi patriotic person, loves his language and culture, progressive writer and political figure. As a enlighten writer he encountered enormous difficulties and bearded physical and mental tortures from dark elements of society. Despite hurdles he continued his struggles till his death and sacrifices everything in the pursuance of set goals for his life.  
            Remembering dignitaries like Rashid Bhatti is act of blessing as our new and old generations may come to know about their creative work, dedication and commitment with their objectives.
            The inauguration ceremony of Book “Gee Jiaryo Jin” is same as I mentioned above. In his book Mr. Bhatti sahib wrote profiles of his friends who did significant work in their lives.  At moment like all those Mr. Bhati Sahib himself is not with us physically but he himself and others are alive in their creative write ups.
            Such type of profile write ups are part of history writing, in which we come to know that how those people lived, how they behaved on certain social events, what were their significant qualities and work, how they made change in society. 
            As per my opinion Mr.. Bhatti Sahib was very creative writer. When I read his this book I completely lost myself in ocean of words. His write up exited me in multiple ways. Sometimes I enjoyed, laughed and other times cried. His writing style is simple but full of deep thoughts and reader relaxed by reading. Any person can realize that he narrated nothing but truth. There is great connection in his themes, he knows from where to start or to stop and where to go and how to say how to argue and how to explain certain things.
            Very first two profiles are written on Mr Muhammad Usman Deeplae and Mr. Altaf Abbasi. In first profile Bhatti sahib successfully portrayed  Mr. M Usman Depalae’s intellectual journey and transformation from religious fiction writer towards enlightened scientific approach scholar.  In his second profile my eyes literally goes wet and I felt like I am with bhatti sahib in that funeral procession of Mr.. Altaf Abassi.
            That is symbol of great writers that reader just thinks that something is happening before him.
            In last I say that let us remember our real heroes who wrote real history of our society with brave manner and never surrender before dark elements of society.
Thank you very much.