ڪار پارڪنگ

        سنڌ جي هڪ  گورنمنٽ ڊگري  ڪاليج  جا پرنسپال صاحب پنهنجي ڪار ڪاليج جي سحن ۾ هڪ مخصوص جڳهه تي پارڪ ڪندا هيا.  ٻيا صاحبِ ڪار پروفيسر صاحبان مختلف جاين تي پنهجيون ڪارون پارڪ ڪندا هيا.  ساڳي ڪاليج اندر هڪ تمام محنتي نوجوان ليڪچرار ڀرتي ٿيو هو، جيڪو پنهنجي پڙهائڻ واري عمل کي پنهنجي ايمان جو جز سمجھندو هيو. هن جو استادن، شاگردن سان گڏ ڪاليج جي غير تدريسي عملي سان به رويو تمام دوستاڻو هوندو هيو.  سندس شاگرد کانئس ڏاڍا مطمئين ۽ خوش هوندا هيا ته سمورا ڪليگ پڻ سندس تعريفون ڪندي نه ڊاپندا هيا.

          هڪ ڏينهن پرنسپل صاحب ڪنهن ڪم سانگي ڪار ڪڍي ڪاليج کان ٻاهر هليو ويو. اتفاق سان ان نئين ڀرتي ٿي آيل ليڪچرر خالي جڳهه ڏسي پنهنجي گاڏي ان مخصوص پارڪنگ ايريا ۾ بيهاري. پر سندس بدقسمتي ته پرنسپل صاحب جلدي ئي واپس ڪاليج موٽي آيا.  جڏهن پرنسپل صاحب پنهنجي لاءِ مخصوص ڪار پارڪنگ ۾ ٻي گاڏي بيٺل ڏٺي ته ڪاوڙ ۾ تپي ڳاڙها ٿي ويا.  پٽيوالي کان پڇيائون ته “هي ڪهڙي گستاخ جي گاڏي آهي؟”. پٽيوالي کيس استاد جو نالو ٻڌايو. هڪدم ان استاد جي حاضري پرنسپل صاحب جي آفيس ۾ لڳرائي ويئي. پرنسپل کيس چيو ته “واه سائين واه اڃا ڪالهه آني مان ڦٽا آهيون ۽ هاڻي کان ئي پر هڻڻ شروع ڪيا اٿو. ها بابا ها هاڻي اوهان ڪي ننڍڙا ماڻهون ته ناهيو، آخر ڪار سترهين گريڊ جا آفيسر ٿي ويا آهيو ۽ ان ڪري من مانيون پيا ڪيو. توکي اها خبر ته هوندي ته ان جاءِ تي مان ڪار پارڪ ڪندو آهيان پوءِ به تو اچي پنهنجي ڇڪڙي کي اتي بيهاريو آهي، اوهان کي ته ننڍي وڏي جي شناس ئي ڪانهي”.