I miss you my father, miss you very much....هي سٽون بابا علي گل ڪٽوهر لاهوتي جي نانو ڪيان ٿو، جنهن جي پيار ۽ شفقت صدقي مان آهيان

\

 ننڍي هوندي کان ٻڌندو پيو اچان ته هي دنيا فاني دنيا آهي ۽ مرڻ کان پوءِ واري دنيا لافاني يعني ابدي دنيا آهي، هي دنيا به ڪائنات جوڙيندڙ جي آهي ته هوءَ دنيا به سندس ملڪيت آهي، اسين سندس تخليق ڪيل آهيون. ڀلا جي ائين آهي ته پوءِ جڏهن ڪو اسان جو مٽ مائٽ يار دوست  هن فاني دنيا مان لاڏاڻو ڪري ابدي دنيا ڏانهن سفر تي هليو ويندو آهي ته اسين غمگين ڇو ٿيندا آهيون، روئيندا ڇو آهيون، ان يا انهن پرين پيارن جو يادون ساري هنجو ڇو هاريندا آهيون؟

هر ڪنهن وٽ ان جو پنهنجو جواب هوندو پر مان سمجھان ٿو ته جڏهن به ڪو انسان هن دنيا کي ڇڏي اڻ ڏٺل سفر تي هميشه لاءِ روانو ٿيندو آهي ته ان سان گڏ ان انسان جا احساس، ان جا جذبات، ان جا رشتا ناتا پڻ دفن ٿي ويندا آهن.

جڏهن کان منهنجا والدين مون کي ڇڏي ويا آهن تڏهن کان منهنجي زندگيءَ جو پورو هڪ پاسو اونداهو بڻجي ويو آهي. ڪو نصيحت ڪرڻ وارو ناهي رهيو، پيار ۽ شفقت سان منهنجي مٿي تي هٿ ڦيرائڻ وارو ناهي رهيو. بابا سائينءَ انتهائي غربت واري زندگي گذاري پر پنهنجي پر ۾ هُن مون کي زندگيءَ جي صراط مسطقيم تي هلڻ جا جيڪي گس ٻڌايا هيا ڪاش ته جيڪر مان انهن تي عمل ڪيان ها ته جنهن منزل تي اڄ آهيان شايد ان کان ڪيئي دفعا مٿي هجان ها. بابا سائين جيڪو مون جڏهن ماريندو هو ته ڏيکاءُ اهڙو ڏيندو هو جهڙوڪر جيڪڏهن اها چماٽ مون کي لڳي ته منهنجا ڳل ئي ڦري ويندا ۽ ڏند ڀڄي پوندا پر پوءِ خبر ناهي سندس آڱريون منهنجي ڳلن تائين پهچندي ايتريون ته نرم ٿي وينديون هيون جو ڀائيندو هوم ته هو ته ڪتڪتايون پيو ڪڍي. مان نائين ڪلاس ۾ پير پائيندي ئي اردو ڊائجسٽ پڙهڻ واري بدعت مبتلا ٿي ويو هوم، اسڪول مان رسيس ۾ گوهي ڏيئي سائيڪل ڪڍي سڌو ڊويزنل پبلڪ لائبرريءَ خيرپور (جيڪا هاڻ سچل لائبرري آهي)جي هال ۾ وڃي پهچندو هوس ۽ پوءِ موڪل جي ٽائيم تائين جاسوسي، سسپنس، سب رنگ ڊائجسٽن جا پنا پيو چٽيندو هوس. ڊائجسٽ پڙهڻ به مين پڙي وارو نشو ئي ته آهي جنهن مان حاصل ته ڪجھ به ناهي ٿيندو ويتر وقت زيان ٿيندو آهي ۽ ماڻهون ڪنهن خيالي دنيا جو ٿي رهجي ويندو آهي. ڪڏهن ڪڏهن جڏهن ڪجھ پئسه بچائيندو هوس ته بازار مان آيل ڪو نئون ڊائجسٽ خريد ڪري اچي گھر پڙهندو هوس ته بابا سائين چوندو هو ته ”بابا روزيءَ وارا ڪتاب پڙهه انهن ۾ ڇا رکيو آهي“ مان ٻاراڻي سوچ ڌاري کيس چوندو هوس ته بابا توکي ڪهڙي خبر ته هنن ۾ ڪيترو مزو آهي. بابا سائين پاڻ ته اڻ پڙهيل هو پر هو هميشهه مون کي پڙهڻ لاءِ اتساهيندو هو. هاڻي جڏهن زندگيءَ جي پوين بابن تي پوئتي نظر وجھي واجهايان ٿو ته مون کي نظر ٿو اچي ته مون ڪيترو نه بابا سائينءَ کي امڙ سانئڻ کي ڏک ڏنا هيا. مئٽرڪ کان پوءِ فرسٽ ايئر ۾ داخلا وقت مان لوفر ڇورن جي سنگت ۾ اچي مڪمل نموني زندگيءَ جو مقصد وڃائي ويٺو هوس ۽ انوقت جي هڪ جهيڙي (جنهن جي پوري نموني سان مون پڪ ئي ناهي ته اهو ڇو ٿيو هو يا ان جا محرڪ ڪهڙا هيا) ۾ ته بس معجزانه نموني مري مري بچي سگھيو هوس. ان جھيڙي کان پوءِ وڏيرن پاران ڪيل فيصلن به اندر ڀوري وڌو هيو. سوچيان پيو ته منهنجي والدين پوءِ به مون مان هٿ نه ڪڍيا بابا مون کي ننڍي وهيءَ ۾ ڪراچي موڪلي ڇڏيو اتي پهچي ان بدمعاشيءَ واري بيماري مان جان آجي ڪري وري سياست ڪرڻ واري ڪرت کنيو آيو هوم. ضياالحق جي زماني ۾ ترقي پسند، اصول پرست سياست ڪرڻ ڪا اڪ جي ماکي لاهڻي نه هئي. يونيورسٽيءَ ۾ داخلا ۽ پوءِ پورا ڇهه سال يونيورسٽي وارا، جلسا جلوس، بک هڙتالون، چاڪنگون، تقريرون ٿاڻا، جيل، ڇا ڇا نه ڪيو هوم پر پوءِ به بابا سائين جو سايو سلامت هو.......۽ اهي سڀ مشڪلاتون پار ڪري آيو هوم پر هاڻي جڏهن بابا سائين ناهي ته تمام ڀاڙيو ٿي پيو آهيان، ڪجھ ڪرڻ جي قابل ئي نه رهيو آهيان. دنيا وارا ته کڻي فادرس ڊي هڪ ڏينهن ملهائي ويهي رهندا آهن پر مان ته ٻارهن مهينن مان هڪ ڏينهن به بابا سائين کي وساري ناهيان سگھيو ۽ شايد پوري زندگي وساري به نه سگھندس...................

I miss you my father, miss you very much....

مان سمجھان ٿو ته ماڻهون پنهنجي پرين پيارن جي وڇڙڻ تي ان ڪري ئي ته هنجون هاريندو آهي ته اهو فطري عمل آهي ۽ .ان کي ڪير به روڪي ڪونه ٿو سگھي