پهرين مارچ سائين شاهنواز راڃپر جي جنم جو ڏينهن آهي، ان ڏينهن تي کيس خراج پيش ڪرڻ لاءِ هڪ ئي ساهيءَ ۾ لکيل ڪجھ بي ترتيب خيال

ا”قطرہ قطرہ ملتی ہے قطرہ قطرہ جینے دو،  زندگی ہے،  بہنے دو،  پیاسی ہوں میں پیاسی رہنے دوو  رہنے دوو“ ۔

برادرم شاهنواز راڄپر کي جنم ڏينهن جون مبارڪون هجن....

 پهرين مارچ برادرم شاهنواز راڄپر جي جنم جو ڏينهن آهي.  مارچ ۾ جڏهن گل ٽڙندا آهن، پوپٽ انهن جو واس وٺڻ لاءِ مٿن لامارا پيا هڻندا آهن، ماکيءَ جون مکيون انهن گلن مان مٺاس کڻي ماکي جوِڙڻ وارو ڪم ڪنديون آهن، باغ باغيچا رنگين ٿي پوندا آهن، وڻ ٽڻ ساوڪ جو ويس پهرڻ شروع ڪندا آهن ته اهڙي ئي پربهار گھڙين ۾ پيدا ٿيو هو سائين شاهنواز راڄپر. ها منهنجو سائين، منهنجو ڀاءُ، منهنجو محسن، منهنجو استاد، منهنجو شاگرد، منهنجو ساٿي، منهنجو اڳواڻ، منهنجو ڪارڪن شاهنواز راڄپر به هوبهو مارچ ۾ ٽڙندڙ گلن جهڙو سهڻو، سڀاويڪ سوچن جو مالڪ، سخي، مٺاس سان ڀريل انسان ئي ته آهي. هڪ اهڙو انسان جنهن بس ڏيڻ سکيو آهي، موٽ ۾ کيس ڇا ٿو ملي ان پاسي ڪڏهن هُن لؤڻو هڻي نهاريو ئي ناهي. هو جيڪو سراسر وفا آهي، جيڪو سراسر سخا آهي ۽ مان اهو سوال ته ڪونه اٿاريندس ته کيس موٽ ۾ ڇا مليو، ڇوته هن موٽ ۾ ڪجھ ملڻ جي ته ڪڏهن تقاضائي ناهي ڪئي پر جڏهن به ڪو حساب ڪتاب ڪندو ته کيس چٽو، واضع نظر ايندو ته وفائن جي واٽن تي پنهنجي زندگيءَ جا پربهار ڏينهن گلن جي پتين وانگر نثار ڪندڙ هن ٻهڪڻي انسان کي بس ”کچھ حسینوں کے خطوط، چند تصویر بتاں، بعد مرنے کے مرے گھر سے یہ سامان نکلا“ مليو هوندو.  هن بيدم وارثي وانگر ڪڏهن اها شڪايت ته ڪئي ئي ناهي ته؛ ”ساقی کو دکھادوں گا یہ حال فقیرانہ، ٹوٹی ہوئی بوتل ہے ٹوٹا ہوا پیمانہ “  هن سدائين پنهنجي زخمن کي لڪائي، ڍڪي زندگي گذاري آهي. شاهنواز پنهنجي زخمي بدن، چچريل روح، دٻايل احساسن، مرجھايل جذبن کي پاند ۾ پائي جيئندو رهيو آهي. وفا سندس خانداني ورثو آهي، هڪ دفعو جنهن سان پيچ پيو ته پيو توڙ تائين نڀائبو، پنهنجو سڀ ڪجھ قربان ڪبو ۽ موٽ ۾ ڪا گھُر به نه ڪبي. شادي شهيد روڊ تي راڄپر منزل کان وٺي زهره اپارٽمنٽ جي فليٽ نمبر 16 تائين هن جيڪو سفر ڪيو مان ان جو اکئين ڏٺو شاهد آهيان. اهو هڪ ڊگھو داستان آهي، اهو اسان ٻنهي تي سنڌ جو قرض آهي، جيڪو هُن کي ۽ جيڪو مون کي به لاهڻو آهي ۽ ها زماني وار ٻڌي ڇڏين اسان اهي داستان لکنداسين، ڪنهن کي وڻي يا نه وڻي بتن کي آئينو ڏيکارينداسين، کين پنهنجا مجروح چهرا جيئن جو تيئن پسائينداسين ته اهي جيڪي پنهنجو پاڻ کي ديوتا سڏرائي اسان کان پوڄا ڪرائيندا هيا ۽ اسان ئي کين اهو رتبو ڏنو هو ۽ هنن بعد ۾ پنهنجو پاڻ کي ديوتا ۽ اسان کي پنهنجو انڌو پوڄاري سمجھي خوب ڪم ورتو هو پر جڏهن انڌ جي چادر اسان جي اکين تان لٿي هئي تڏهن هنن اسان کي منڪر، غدار، ڪافر ۽ زنديق جا لقب ۽ القاب ڏنا هيا. اهي لقب اسان جي نصيب ۾ آيا هيا وفائن جي بدلي، بس اسان کان اها غلطي ٿي پئي هئي ته اسان کين اهو چئي ويٺا هياسين ته ”اوهان به اسان جهڙا ئي آهيو، پاڻ سڀني جي پورهئي جي نتيجي ۾ جيڪو ثمر ميلو آهي اهو سڄي ساٿ جو آهي“ ڀلا ديوتا اهڙي ڳالهه ڪٿي پئي برداشت ڪري سگھيا ۽ هنن پوءِ سوٽو ڦيريو هو، ڦر ڦر سوٽو ۽ اسان سڀ دوست ان سوٽي جي زد ۾ اچي روح جي پاتال تائين زخمن کان چور چور ٿي پيا هياسين. جڏهن ڌڪ پچائي آس پاس نهار ڪئي هئي سين ته بس رڃ ئي رڃ هئي. پر وفائن جي بدلي جفائن جو قصو اتي ته تمام ٿيڻو نه هيو ڪي سنڌائتا سور ته اڃا ملڻا هيا، رڳو ڌرتيءَ جا ديوتا دشمن هجن ها ته به خير هو جيڪڏهن آسمان ئي ٽانڊا وسائي ته ماڻهون ڇا ڪري.  هڪ سنڌو ته هماليه کان وهي ٺٽي ننگر وٽ سنڌي سمنڊ ۾ ڇوڙ ڪندي آهي ۽ هڪ سنڌو هئي جيڪا شاهنواز جي ساهن ۾ سمايل هئي، جنهن جي پنهنجي زندگي به شاهنواز کان مختلف نه هئي، کيس به درد، ڏک، تڪليفون، پنهنجن جا وڇوڙا وراثت ۾ مليا هيا ۽ اها به انهن سمورن اجگر جيڏن ايذائن کي کلي سهندي هئي، هماليه مان نڪتل سنڌو جيئن سنڌي سمنڊ ۾ ڇوڙ ڪندو آهي ته اسان جي سنڌوءَ ۾ اهو پورو سمنڊ سمايل هو ۽ پوءَ جڏهن اها به اهڙي ديس ڏانهن هلي ويئي جتان ڪو سنديسو، ڪاچٺي چپاٽي، ڪو نيهن نياپو ناهي ايندو ته هن منهنجي ڀاءُ جيڪو سنيهو موڪليو هو جنهن ۾ جگر جو رت به هو ته اکين ۾ سڪي ويل ڳوڙهن جي آلاڻ به هئي ۽ اهو نياپو هو ته ”ڀاءُ پنهنجي سنڌو هاڻي پاڻ سان گڏ ناهي رهي“ چند ساعتن لاءِ ته مان پاڻ چڪرائجي ويو هوس ته هي يار چئي ڇاٿو ۽ پوءِ جڏهن اصل معاملي جي خبر پئي هئي ته درد جو هڪ نه کٽندڙ آوو منهنجي من ۾ به وهڻ شروع ٿيو هو. ان درد جي ڪا پڄاڻي ته ناهي پر جيئڻو به ته آهي ني....وفائون قرباني گھرنديون آهن پر اها قرباني انساني سهپ جهڙي ته هئڻ گھرجي نه؟ پر قرباني ڪو فرمائشي پروگرام ته ناهي، قرباني ته بس قرباني آهي ۽ اها هرحال ۾ ڪرڻي پوندي آهي. هي يار قربانيون ڏيندي ڏيندي پنهنجو سڀ ڪجھ وڃائي چڪو آهي، سندس ويجھا يار دوست، سنگتي ساٿي به کيس بس منا ڀائي ايم بي بي ايس وارو سرڪٽ سمجھي ڪم وٺندا رهيا آهن کين ڪڏهن اهو خيال ته آيو ئي ناهي ته هن وٽ هڪ جسم آهي، سندس گھر ٻار آهن، هن کي به بک لڳندي آهي، هن کي به ڪپڙا لٽا گھربل هوندا آهن، موتي فوتيءَ تي يارن دوستن سان ملڻ هن جو به حق آهي...شاهنواز  جي پنهنجي زندگيءَ تي جڏهن نظر ٿو وجهان ته مون کي عظيم گلزار  جي فلم اجازت ۾ سندس رچيل ڪويتا ٿي ياد اچي؛

”قطرہ قطرہ ملتی ہے قطرہ قطرہ جینے دو،  زندگی ہے،  بہنے دو،  پیاسی ہوں میں پیاسی رہنے دوو  رہنے دوو “